Morgenavond spelen we in Ommen, The Veldman Brothers, samen met Erwin Nyhoff.
Ommen, dat herinnert me steevast aan september 1979. Als piepjonge drummer deed ik met Blackbury Accident mijn allereerste grote optreden. In het mooie openluchttheater van Ommen speelden we op een kille zaterdagavond voor 8.000 padvinders. Bijeen gepakt op de tribunes van het amfi-achtige theater. Sommigen nog met hun ingedeukte hoed op het hoofd.
Het was trouwens geen eigen optreden, we waren ingehuurd als begeleidingsorkest van een grote revue van Scouting Nederland. Een rockband die Nederlandstalige liedjes begeleidt, een wat vreemde combi, ja. Maar een neef van onze groede vriend Cor Lievers had ons aan de job geholpen. Zo gaat dat soms. En Cor deed voor deze gelegenheid mee als toetsenist. Net zoals Peter en Rieks, onze techneuten van dat moment, uiteraard ook van de partij waren.
De revue, ‘De Mien Vis Show’ genaamd, had geloof ik een wat links-kritisch karakter. Maar daar maalde bij ons in de band niemand om. Wij zaten met z’n allen een weekend lang met veel bier en weinig slaap in een bungalow nabij het theater, waar we vrijdags repeteerden en op zaterdagavond eerst de revue begeleidden en tijdens het feest daarna nog een eigen optreden mochten doen in een tent elders op het terrein.
Dat laatste viel behoorlijk in het water, we speelden namelijk te hard. De cabaretvoorstelling van wijlen Jan Blaaser, een tent verderop, bleek daardoor volledig onverstaanbaar. Het vriendelijk doch dringende verzoek luidde: zachtjes spelen of stoppen. Het werd het laatste. Zes liedjes hebben we gedaan voor een grote groep scouts die het wel konden waarderen. Daarna was het, zeg maar, inpakken ‘geblaasen’. Dat was wel een smetje op ons eerste weekendje rock’n roll.
Maar aan de andere kant, een extra mooie bijkomstigheid van dit hele evenement was dat een aantal liedjes uit de revue waren uitgebracht op de LP ‘Mensenkinderen’, welke tijdens dat weekend te koop was. Daarvoor hadden we in juli een dag lang in de Crossroad Studio in Oss mogen doorbrengen, alwaar we één plaatkant hebben ingespeeld. Van de 2.500 geperste LP’s zijn er naar verluidt slechts een handjevol verkocht, dus dat viel iets tegen. Maar wij hoefden het niet te betalen. En de opname in een heuse studio was al een belevenis op zich.
Toen ik laatst m’n hele platenverzameling keurig heb gerangschikt op alfabet, kwam ik die Scouting-LP zowaar weer tegen en heb ik ‘m maar weer eens opgezet. Best aardig om weer te horen. Mooie herinnering vooral. Evenals de foto’s. Tegenwoordig zouden we van zo’n optreden terugkomen met hele telefoons vol foto’s en filmpjes, maar van dit legendarische weekend zijn slechts een paar wazige plaatjes geschoten. Maar die zijn me dierbaar.
Nog altijd als ik door of langs Ommen rijd, gaan mijn gedachten onwillekeurig terug naar dat optreden voor de padvinders. En morgen ga ik, bijna 37 jaar na dato, dus weer spelen op diezelfde plek, die inmiddels is omgedoopt tot Bostheater.
Ben benieuwd hoe het eruit ziet, of ik het nog herken. Maar leuk!
