Auteur: han

Geplaatst op

From The Heart

Het was weer een mooi muziekjaar. Veel gigs in binnen- en soms in buitenland. Eén van de leukste en meest verrassende trips met de band vond ik die naar Rendsburg, helemaal boven in Duitsland. We speelden daar afgelopen voorjaar op het Bullen Blues’n Rock-festival in de plaatselijke Nordmarkhalle. Samen met de band van gitarist Bernie Marsden – ooit van Whitesnake – en met Ten Years After.
Ik vond het een goeie line-up. Veel oude, haast bejaarde bluesrockers, dat wel. Maar Bernie Marsden was lang geleden een belangrijke pilaar in het toen nog bluezy Whitesnake. En hij is mede-componist van onder meer Here I Go Again. Dus hij heeft zijn pensioen wel op orde.

Ten Years After is een soort van legendarische band. Weliswaar allang zonder de inmiddels overleden voorman Alvin Lee. Maar verder is de band nog helemaal intact. Dat dacht ik althans…
En TYA speelde in 1969 wel mooi op Woodstock. Samen met Jimi Hendrix en nog veel meer grootheden. Dat alleen is al bijzonder zat.
Nu stond datzelfde Ten Years After op de bill met The Veldman Brothers. Nou ja, andersom dan eigenlijk. Wij met hen. Maar toch, zo kan het gaan in een muzikantenleven. De ene keer deel je het podium met Hendrix, een tijdje later met The Veldman Bros.

Het leek de vier TYA-mannen niet te deren. Zeker niet de kersverse en, vergeleken bij zijn drie medebandleden, piepjonge gitarist/zanger Marcus Bonfanti. Een vrolijk ogende Brit, met lang zwart haar en een dito baard. Hij was nog lang niet geboren toen Woodstock plaatsvond.
Wij waren met The Veldman Brothers de opener van het Bullen-festival. Om vier uur in de middag. Zeg maar het soort optreden waarvoor je om half zeven uur in de ochtend je wekker moet zetten. Want het is even rijden naar Rendsburg.
Maar aan de andere kant; we waren wel lekker vroeg klaar met spelen. Met een fijn optreden achter de rug én nog een paar leuke bands in het verschiet smaakt zo’n grote fles Duits bier dan extra goed.
Zo zaten we die zaterdag laat in de middag met de band na te praten over onze gig, toen Marcus Bonfanti door onze kamer annex kleedruimte naar de gang liep om een sigaret te roken. Ik volgde hem kort daarna. In de gang stond namelijk ook de koelkast. Onderweg raakte ik in een leuk gesprek met Marcus.

Even later voegde zich nog een Ten Years After-bandlid bij ons. Ook een roker. Ik herkende hem niet echt, maar was ervan overtuigd dat het bassist Leo Lyons was. Die had ik in 2008 al eens ontmoet, toen ik met Tony Spinner in het voorprogramma speelde van Ten Years After, op de markt in het Duitse stadje Eschweiler.
Na dat optreden van toen kwam ik met Leo Lyons aan de praat. Een vriendelijke man, complimenteus ook. Hij woonde nier meer in Engeland, vertelde hij, maar in Nashville. Dat was leuk, want ik zou kort daarna naar Nashville om een album op te nemen met Sonny Hunt. Dus we hadden gespreksstof. Bovendien was Lyons ooit producer van de rockband UFO. Dat vond ik cool.

En nu zag ik hem in Rendsburg dus weer: Leo Lyons. Tjonge, dacht ik, wel een heel oud mannetje geworden. Maar nog altijd die vriendelijke blik. Hij deed me denken aan mijn oude opa, wiens Perzische tapijtje inmiddels weer volop dienst doet als drumkleed.
Waarom hij nog steeds toerde?, vroeg ik hem. ‘Voor de lol?’
Hij nam nog een flinke hijs van zijn sigaret. Ik een slok Duits bier.
‘Jazeker’, benadrukte hij. ‘Ik doe het nog steeds heel graag.’
Dit weekend speelden ze in Duitsland, volgende week hadden ze twee gigs in Frankrijk. Hij zei het met een soort van trots. Dat ik wel goed begreep dat het nog altijd heel voorspoedig ging met zijn band.
Wat dat betreft veranderen muzikanten nooit. Hoe oud ze ook zijn.

Even later stond Ten Years After te spelen. Wat nieuw werk, maar vooral songs als One Of These Days, Help en uiteraard klassieker I’m Going Home. Oftewel het beste van dat legendarisch Recorded Live-album uit 1973. Marcus deed het goed als Alvin Lee-vervanger. Hij bleef zichzelf, dat alleen was al knap en mooi. Maar het was vooral ook de bassist die opviel. Hij leek het enorm naar de zin leek te hebben.
‘Goh, die ouwe Leo’, dacht ik nog.
Maar wat bleek toen Marcus de band ging voorstellen? Leo Lyons was helemaal niet Leo Lyons.
‘On bass-guitar: mr. Colin Hodgkinson!’, riep hij.
Ineens begreep ik dat die man, die ik vooral herkende als mijn oude opa, dus heel iemand anders was. Colin Hodgkinson! Ex-bassist van Alexis Korner, hij speelde een deuntje mee op Mick Jagger’s She’s The Boss en hij zat in Whitesnake ten tijde van de Saints & Sinners-tour. Ik zag ze in 1983 in Vredenburg in Utrecht. Colin ‘Bomber’ Hodgkinson, zo kondigde David Coverdale hem toen aan.
Goh, die aardige man waar ik net nog mee stond te praten was helemaal niet Leo Lyons, maar Colin ‘Bomber’ Hodgkinson!
Even verwarrend. Maar ook erg geinig.

En het was niet de enige verrassing, daar in Rendsburg.
Want na Ten Years After volgden Bernie Marsden en band. Wat een fijne gitarist! Ze speelden wat nieuw eigen werk en een handvol covers, zoals Oh Well van Fleetwood Mac en Booker T’s Born Under a Bad Sign. Uiteraard deed Marsden ook wat oude Whitesnake-songs. Zijn eigen songs. Hij zong ze opvallend goed. Beter dan David Coverdale dat heden ten dage doet. Veel beter. En dat zeg ik met enige spijt, want ooit was Coverdale één van mijn favoriete zangers.
Ik keek eens goed naar Marsdens’ bassist, die wat achterin stond. Beetje onopvallend in het donker. Zoals bassisten dat vaak doen. Ik keek nog eens. Hé, is dat niet Neil Murray? Ja, verrek, dat is hem. Dé Neil Murray. Ook al uit de goeie oude Whitesnake. Maar ook van Black Sabbath, van Peter Green en uit de band van Brian May. Én van de solo-albums van Cozy Powell.
Zo’n typische bassist. Eentje die nauwelijks opvalt, maar oh zoveel interessante dingen heeft gedaan. Hij stond op hetzelfde podium als wij daarnet.

De volgende ochtend zaten we allemaal in hetzelfde hotel aan het ontbijt. Ten Years After, Bernie Marsden, Neil Murray en The Veldman Brothers. We zeiden elkaar Good Morning en knikten vriendelijk. We namen koffie, thee, jus en lekkere broodjes met kaas, ei en zalm. Yoghurt met fruit ook nog. Alsof het heel gewoon is dat je met deze muzikanten in een ontbijtzaal zit.
Dat is het niet. Ik had heel graag met vooral Neil Murray gesproken. Over Whitesnake, over Brian May, over veel andere dingen en vooral zijn jarenlange samenwerking over mijn al lang overleden jeugdheld Cozy Powell.
Maar ja, je valt zo iemand op de vroege ochtend niet lastig. Je schuift niet even bij hem aan de ontbijttafel aan. Dus je staat op, knikt nog eens vriendelijk en stapt in de bus voor een lange rit naar huis.
Ik heb er een beetje spijt van.

Maar gelukkig hebben we Bernie Marsden de avond ervoor wel gesproken. Toen we tegelijk arriveerden bij het hotel. Heel onderhoudend praatje.
Hoe hij toch die fijne sound voor elkaar kreeg?, informeerde Gerrit nog. Gitaristen onder elkaar hè. Want Marsden gebruikte geen enkel effectapparaat. Zijn gitaar was rechtstreeks in zijn Marshall geplugd, zo hadden wij geconstateerd.
De gitarist klopte even een paar keer met zijn rechterhand links op zijn borst. Zonder poespas, eerder bescheiden.
‘From the heart’, antwoordde hij.
Gerrit en ik keken elkaar aan. Dat kwam ons bekend voor.
Het was een mooi moment! En veel beter had Marsden de essentie van muziek én van het in veel opzichten verrassende Bullen-festival niet kunnen samenvatten.

Geplaatst op

DW

’t Is wat.
Vorige week de accordeon verkocht. Afgelopen zaterdag m’n DW-kit.
Van de accordeon werd ik een beetje weemoedig. Dat de DW weg is gaat me aan het hart. En mijn vrouw haast nog meer. We hebben er nog net geen traantje om gelaten.
Maar soms ben je toe aan iets anders. En ik kan helaas niet alles houden, heb er simpelweg geen plek voor.

Nu zou ik hier een enorme lap tekst kunnen gaan schrijven over wat ik de afgelopen bijna veertien jaar allemaal samen met dat mooie witte drumstel heb meegemaakt. Zoals ik dat meestal doe.

Over die zaterdagochtend in januari 2004 bijvoorbeeld, toen ik ‘m ophaalde bij Interdrum in Winterswijk. Eigenaar Tonny Kamperman sloeg ter demonstratie nog eens heel hard op de floortom. ‘Wow’, zei die erbij. Alsof hij zelf ook nog verrast was door de vette warme sound.
Ik wilde Bonham-style en kreeg dat ook.
Of die zondagochtend er na toen we gingen repeteren met Poundcake en ik door de Achterhoek richting ons toenmalige oefenhok in Lobith reed, met de DW in de achterbak. De weg was net iets mooier dan anders.

De auditie bij Tony Spinner een jaar later, in de toenmalige ‘bandhouse’, onderaan de dijk, naast het kerkje in Ravenswaaij. Dat mooie kerkje dat ik op zondagochtend, wanneer de bandhouse soms ons hotel was, nog wel eens vervloekt heb.
Tony hielp mee m’n drumkit uitladen. Dat vond ik al bijzonder. Het voelde goed, die allereerste ontmoeting. En naar verluidt scoorde ik direct punten toen ik die enorme DW-bassdrum uit die nog enormere hardcase haalde en ‘m in de woonkamer annex repetitieruimte opstelde. Tony had net z’n album Chicks & Guitars uit. Meer rock dan blues in die tijd. De vette DW paste daar goed bij.
De fijne, geslaagde en zelfs gemoedelijke auditie heeft m’n muziekcarrière tot op de dag van vandaag een geweldige boost gegeven.

Over de navolgende tours met Tony. Ons eerste optreden in Spirit of 66 in Verviers. De mooiste live-club van België. Voor zover ik ze ken dan. De immer relaxte eigenaar, boeker en geluidsman Francois gaf me na afloop een hele grote sticker van zijn Spirit. Die zit sindsdien op die hele grote bassdrumcase.
Of die keer dat we van Berlijn naar Salzburg reden en de bandbus er halverwege de brui aan gaf. Ik zie nog voor me hoe de bus, met de hele backline achterin, in een hoek van misschien wel 45 graden de Duitse sleepwagen op werd gehesen. Ik was bang dat mijn DW helemaal verpletterd zou worden door de naar achteren schuivende gitaar- en bassamps. Maar leve de hardcase! Mijn drumkit was ongedeerd. De bus de volgende dag ook weer. De tour ging verder.

Over het Spinner-album Live in Europe, met daarop enkele opnamen van de gig in de Bluesgarage in Hannover. Ik vind het geluid van de DW daar te massief. Op het navolgende Rollin’ & Tumblin’ klinkt ie wel fijn. Net als op Sonny Hunt’s Hitting The Noot. Maar voor de opnamen van het laatste Veldman Bros-album Refuel, koos ik voor een andere kick. Een oude, groene 22″ Pearl. Niet de ‘kanonskogel’ die 24″ DW was.

Misschien ook over mijn korte tijd in de toen nog prille Leif de Leeuw Band, waarin ik soms ook twijfelde of de DW niet te vet was voor de blues. Hoewel, Leif’s band was toen eigenlijk nog een veredelde Free-tribute. Daar paste die sound wel weer goed bij. Maar bij The Etta James Experience koos ik later om de lichtere Sonor-kit te gebruiken.

Of over onze Nuno, die als negenjarig jochie op dat grote drumstel de soundcheck voor mij deed bij Sonny Hunt, op een al lekker gevuld Marktplein in Enschede. Waar hij voor het eerst applaus kreeg. Hij trots. Ik ook.
Mooi ook, met Rob Orlemans op het grote Appelpop. En uiteraard de 140 gigs, de afgelopen twee jaar, met mijn brothers Gerrit, Bennie en Fred.
En dan die geluidstechnici die enthousiast waren over de DW-sound. Die me voor gek verklaarden, de laatste maanden, als ik vervolgens vertelde dat ik van plan was om de DW te verkopen. Soms sloeg de twijfel even toe.

Over veel belangstellende bieders op de DW. Raar fenomeen dat Marktplaats. Ik fatsoenlijk op al die bieders reageren. Maar de meesten laten vervolgens gewoon nooit meer iets horen. Waarom bied je dan?? Ik zal er wel te oud voor zijn. En te keurig-netjes.
Dus even dacht ik dat ik hem niet kwijt zou raken. Ja, mooie kit, zeiden de bieders die wél iets lieten horen. Maar dan was de kleur te wit, die paar nauwelijks zichtbare krasjes te groot, de prijs te hoog of de sound te specifiek.
Ja, dat was het nou precies: specifiek. Dat maakte de DW zo mooi, maar ook niet voor iedereen geschikt.

Over die laatste koper, die afgelopen zaterdagmiddag belde, vervolgens anderhalf uur in de auto zat naar de NR2 in Vorden, waar mijn DW tussen de gitaren en amps in de winkel mocht staan (met dank aan Piet Grasmeijer!). Twee uur later was de kit verkocht. Precies wat hij zocht. Zo’n specifieke sound.
Ik speelde er zaterdag nog één keer op. Heel hard. En deed vervolgens voor het allerlaatst die enorme bassdrum in die nog enormere hardcase. Zoals ik al wel honderden keren had gedaan. In die grote koffer, die je met één hand niet kan dragen en die in bijna geen enkele auto past. Ik sjouwde het bakbeest naar buiten en riep ondertussen tegen Piet: ‘Zie je nou waarom ik hem verkoop!?’
Ja, dat begreep Piet wel.

Over die onbekende grote auto waarin de DW verdween, waarvan we de blije eigenaar nog eens de hand schudden en die toen wegreed. Met mijn drumstel achterin.
En al die herinneringen die er bij horen.
Maar ik ga het niet allemaal hier opschrijven. Gelukkig heb ik de foto’s nog.

Geplaatst op

Accordeon

Afgelopen weekend afscheid genomen van mijn accordeon.
Had jij een accordeon dan??
Ja, al 45 jaar. Waarvan ik er de eerste drie jaar op heb gespeeld. Twee misschien.

De andere 42 jaar, 43 misschien, is het ding achter me aangereisd. Ik kon er moeilijk afscheid van nemen, het eerste echte instrument waarop ik heb leren muziek maken. Naast mijn wasmiddeldozendrumstel dan.
Het was een heuse Marinucci, naar verluidt best een goed merk. Twee-korig, 80 bassen. Overal waar ik woonde ging hij mee, die grijze accordeon. Stond die daar weer, in de kamer, op de slaapkamer, als decoratie in de gang of gewoon weggestopt op zolder. Maar altijd was die in de buurt.
De laatste jaren had hij een vast plekje op onze werkkamer. Alleen als ik ging stofzuigen, werd die even van zijn plaats getild. Maar dat gebeurde niet zo vaak.

Het ding stond er dus maar te staan. Zet me een eenvoudige partituur voor de neus en ik zou er nog best iets van kunnen maken, maar het gebeurde nooit. Laatst suggereerde mijn zwager dat de accordeon best nog eens van pas kon komen voor het geval The Veldman Brothers een zydeco-nummertje zouden gaan doen. Blues & Roots is een breed begrip tenslotte. Dat laatste kon ik niet ontkennen. Maar waarschijnlijk val ik dan enorm door de mand.

Zo gebeurde het dat hier in huis steeds vaker de term Marktplaats viel. En uiteindelijk kwam het er van. Het ding stond nog maar net te koop of er meldde zich al een Twentse handelaar in accordeons. Met naam en website, het klonk vertrouwd, dus een deal was snel gesloten.
‘Je mag hem komen halen’, schreef ik.
‘Wil je hem opsturen?’, mailde hij terug.
Opsturen? Zo’n enorm ding, waarvan de grote bruine koffer met die Alice Cooper-sticker ergens in de afgelopen 40 jaar is kwijtgeraakt. Dat dan weer wel.
Ik had geen idee in wat voor envelop of doos ik de accordeon dan wel zou moeten versturen.

Maar, zo realiseerde ik me ineens, komende vrijdag moet ik spelen in Hengelo. Dat pittoreske Twentse dorpje waar de accordeon-handelaar woont, ligt daar toch ergens in de buurt. Dacht ik althans.
‘Ik kom hem vrijdagavond wel even brengen’, mailde ik de man.
Oh, daar was hij wel blij mee. En we spraken een extraatje voor de moeite en benzine af.

Maar goed, net zoals veel mensen ten onrechte denken dat Zutphen en pakweg Groenlo heel dichtbij elkaar liggen, zo bleek dat evenmin het geval met Hengelo en dat mooie dorpje, ontdekte ik vervolgens al snel. Heb zo’n beetje half Twente gezien, afgelopen vrijdagavond. Gelukkig hoefde ik pas om half tien op het bluesfestival in Hengelo te zijn, dus ik had de tijd. En beloofd is beloofd.

De accordeonreparateur legde de Marinucci op de keukentafel en bekeek hem aandachtig. Rammelde er wat aan, blies wat stof weg en vroeg vervolgens of ik er altijd op had gespeeld.
‘Ja, maar dat is nogal lang geleden’, zei ik.
Het ding zag er nog best redelijk uit, zo begreep ik van de man. En hij is een kenner.
‘Je moet zo’n instrument niet te lang laten liggen met al die stof enzo. Het kan zijn dat het dan na een jaar of vijf, zes ineens helemaal gebeurd is’, zei hij.
Oeps, dacht ik. En glimlachte. ‘Nou, het was wel iets langer. Gelukkig dat ie het nog doet.’

De accordeonman zou hem gaan renoveren en dan weer gaan verkopen. Dat leek me een mooie gedachte. Dat er dan misschien weer een piepjonge accordeonist op gaat spelen. Net als ik 45 jaar geleden. En hopelijk dat die het dan wat langer volhoudt dan drie jaar. Of twee. Tenzij hij wil gaan drummen natuurlijk. Of zij.
We rekenden af. Het geld lag al klaar, aan de andere kant van de tafel. Het was ietsje teveel.
‘Je krijgt nog twee euro vijftig terug’, zei ik.
‘Nee, dat is goed. Is voor de moeite’, antwoordde hij. ‘Veel plezier straks in Hengelo.’
‘Dank je’, zei ik.

We gaven elkaar een hand, voor de tweede keer in drie minuten.
Nog één keer wierp ik een blik op de keukentafel. En ben daarna zonder omkijken de deur uitgelopen.
Ik reed richting Hengelo, een half uurtje. En voelde zowaar enige weemoed.
Naar mijn goeie ouwe grijze accordeon.

Geplaatst op

Aldridge

De man bij de ingang scande onze entreekaartjes.
‘Oordopjes liggen rechts op de bar’, voegde hij er aan toe.
Oordoppen??
Mijn drummaatje Arno en ik keken elkaar aan. We lachten schamper.
Oordoppen? Dan kende hij ons nog niet.
We zijn geen watjes. En ook die gebruiken we trouwens niet.

Nou ja, tijdens de drumles hebben mijn drumleerlingen en ik wel gehoorbeschermers op. Want het gaat soms behoorlijk hard met die drums en muziek. Dan zijn oordoppen verplicht. Ook voor mij.
Maar tijdens optredens gebruik ik ze zelden of nooit. Stom, hoor ik vaak. Maar ik vind het onprettig. En kennelijk kunnen mijn oren wel wat hebben, want ik heb ook na bijna 40 jaar live spelen nergens last van. Behalve dan dat mijn vrouw zegt dat ik de televisie vaak wel erg hard heb staan. Maar daar heeft zij dan vooral weer last van.

En dus namen Arno en ik, goedgemutst en zonder oordoppen, vorige week donderdagavond plaats op de tweede rij in de bovenzaal van Terpstra Muziek Drumland in Lijnden, onder de rook van Amsterdam. Op het podium, een paar meter verderop, de grote Yamaha-kit van Tommy Aldridge, al decennia één van de beste en bekendste hardrockdrummers van van de wereld. Dubbele kit met vooral veel cymbals. Ik telde er dertien, inclusief een ride en een splash. Dan blijven er nog elf crashes over. Dan raak je er altijd wel eentje.
Verder heeft Aldridge twee hihats, beide aan de linkerkant, vlak naast elkaar. Eén daarvan is continu dicht, die gebruikt hij op de momenten dat hij dubbel bass speelt. En dat gebeurt nog al eens, zo wisten Arno en ik.

Want we kennen veel van al die min of meer legendarische rockalbums waarop Aldridge speelt. Tribute en Bark At The Moon van Ozzy natuurlijk, Go For What You Know van bluesrocker Pat Travers en niet te vergeten Slip Of The Tongue van Whitesnake, een LP waar ik destijds reikhalzend naar uitkeek, maar die eigenlijk toch ietsje tegenviel, na het imposante 1987. Maar dat wilde ik toen niet toegeven.
Whitesnake was in de jaren tachtig namelijk mijn favoriete band. En Tommy Aldridge één van mijn favoriete drummers, samen met John Bonham, Cozy Powell en nog wat van die rockers. Dus ik was maar wat opgetogen toen Aldridge eind jaren tachtig bij ‘mijn’ Whitesnake ging spelen.

Ik zag hem voor het eerst live tijdens het Monsters of Rock-festival in 1990 in het Utrechtse stadion Galgenwaard. Dat was sowieso een bijzonder concert, want één vak verder op de Galgenwaard-tribune spotte ik dat mooie Baakse meisje, die ik een tijdje later leerde kennen en met wie ik inmiddels al 26 jaar samen ben. Ondanks het volume van de tv.
Maar ik herinner me ook een spetterend concert. Met een grootse ovatie en het destijds onvermijdelijke ‘olé olé’ voor onze Adje Vandenberg, die even daarvoor zijn eigen band had ingeruild voor een plekje bij Whitesnake. Maar vooral herinner ik me ook die solo van Aldridge, met zijn dubbele bassdrums en het intermezzo waarin hij de stokken weglegt en met zijn blote handen de snare en toms beroert. Net als Bonham dat ooit deed.

Tommy Aldridge is met recht de kleine man van het grote gebaar. Dynamiek, subtiliteit, ghostnotes, kom er niet om bij hem. Aldridge is van dik hout. Van boomstammenhout. Ieder klap is snoeihard en raak. Liefst vooraf gegaan door al dan niet boven zijn krullende hoofd draaiende sticks. ‘Want het oog wil ook wat’, aldus Aldrindge,
En zo ging het in eerste instantie ook tijdens de clinic bij Drumland. Zonder iets tegen ons, het publiek, te zeggen speelde hij mee met vijf backingtracks, waaronder Bad Boys, Judgement Day en Crying in the Rain van Whitesnake. En dat deed hij alsof hij met de voltallige band op het podium in de Madison Square Garden stond. Ofwel vol overgave.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik op een goed moment toch even begon te twijfelen aan de ‘powerplay’ van Aldridge. Vond ik het nog wel mooi? Mijn voorkeur voor drummers, grooves en sounds is de laatste tien, vijftien jaar veranderd, dat werd mee eens te meer duidelijk. Ik hou juist wel van de dynamiek, de subtiliteit. Graag meer blues en soul in plaats van enkel spierballen. Eigenlijk vind ik de oude, meer bluezy Whitesnake, die van vóór 1987, met terugwerkende kracht veel interessanter dan die van daarna.

Maar toen Aldridge na vijf keiharde songs en een drumsolo inclusief het blote handen-stuk, begon te vertellen was ik weer helemaal om. Wat een sympathiek en onderhoudend verhaal! Niks geen interessantdoenerij, wel humor en zelfreflectie. Aldridge vertelde hoe dat harde spelen ooit zijn handelsmerk werd. Hij kon zich onderscheiden, kreeg er jobs door, merkte hij al snel. ‘Ik was niet beter, ik was ánders dan anderen. Dat triggerde me’, zo zei hij.
Maar het was ook zijn toewijding die me pakte. Alles aan de kant om iedere avond de allerbeste prestatie te kunnen leveren. Geen drank en drugs, maar fit blijven. ‘Want dat verdient het publiek’, aldus Aldridge, die nog altijd zei te genieten van het spelen. ‘Reizen en leven in hotels, dat voelt wel als een soort van werk. Maar drummen is geen werk. Nooit geweest.’

Hij speelde tenslotte nog het machtige Still Of The Night van Whitesnake en hij had me weer helemaal te pakken. Die jongen van 67 jaar oud. Nog altijd met die imposante bos krullen en dat tengere, afgetrainde lijf. Topfit en volledig toegewijd. Qua stijl is Aldridge niet meer mijn grote voorbeeld, daarvoor zitten we, zeg maar, teveel in een andere andere muzikale hoek. Maar wat betreft attitude en mentaliteit zou hij een voorbeeld moeten zijn voor iedere drummer en iedere muzikant. Alles voor de muziek, nog steeds na al die jaren en al die successen. Met onverminderde energie. En nog steeds met een ongelooflijke power. Ik geloof dat ik nooit een drummer heb gehoord die zo hard speelt.

Na de eerste twee nummers heb ik mijn plek op de tweede rij, een meter of vijf van Aldridge’ kit, zijn cymbals en vooral die knallende snare, heel even verlaten. Ben snel naar achteren gelopen, richting de bar. Aan de rechterkant, daar lagen de oordopjes.


Geplaatst op

Mick Tucker

Het was me eerlijk gezegd ontschoten. Moest het lezen in een post van FB-vriend Rob. Een bericht over Mick Tucker. Je moet wel minstens 50plusser zijn wil zijn naam je wat zeggen, ben ik bang. Voor mij is de man zo’n beetje heilig.

Mick Tucker was drummer van The Sweet. Glamrockers uit het begin van de seventies. Vaak onderschat, niet door iedereen helemaal serieus genomen. Waarschijnlijk vanwege hun bubblegumpop uit de prille begintijd en daarna de wel erg opvallende glamrock-look van de vier bandleden.
Maar aan de andere kant zijn er heel veel rockbands die beïnvloed zijn door de band die later gewoon Sweet ging heten. Zonder The. Toen werden ze een échte rockband en niet meer afhankelijk van de poppy hits van het destijds zo succesvolle schrijvers- en producersduo Chinn & Chapman.

Toch waren het allereerst die hits die me als jong jochie enorm aanspraken. Block Buster, Hell Raiser, Ballroom Blitz, het blijft voor altijd jeugdsentiment. Tijdloos, nog altijd goeie songs. Ik fietste ervoor – 5,25 gespaarde guldens in de zak – naar elektrowinkel bij ons in het dorp. Blaauwendraad heette die. Hoe toepasselijk.
Bij Blaauwendraad verkochten ze ook singles. Meestal kwam ik voor niks. Ze waren namelijk niet de snelste bij Blaauwendraad. En dus hadden ze de nieuwe Sweet telkens nog niet binnen. Maar als ie er dan eindelijk wél was, dan draaide ik hem van voor naar achter en achter naar voren helemaal grijs. Bestudeerde ik ondertussen het hoesje. Die van Fox On The Run was het mooist.
De B-kantjes, die waren ook heel goed trouwens. Burning, de achterkant van Hell Raiser, ook platgedraaid.

En dan was daar dat ene halve uurtje in de week in spanning voor de televisie. Toppop. Een paar acts uit de top 40 kwamen dan voorbij om hun nummer te playbacken. Misschien zaten ze er wel bij! Je had er geen idee van. En meestal was het teleurstellend. In die zin is deze Youtube-tijd mooi, maar ook verwarrend. Dat je al die beelden die je destijds zelden zag, maar toch voor altijd in je hoofd zitten, nu op ieder moment van de dag kunt bekijken.

Ik zag Mick Tucker dus hooguit een paar keer op tv Block Buster en al die andere hits drummen in Toppop. Nou ja, hij deed alsof hij drumde. Maar dat wist ik aanvankelijk niet.
Hij was mijn held. Waarom? Ik denk de coole houding, het gedraai en gegoochel met z’n drumsticks, maar vooral ook de hele band en de gave nummers. Ik speelde ze allemaal mee op m’n eerste drumstel. Boven op mijn slaapkamer, later in de schuur met de groene deur achter ons huis. Vraag me om op een willekeurig moment om de fills in The Six Teens of NoYou Don’t na te spelen en ze rollen er als vanzelf uit. Dat zit er ingebakken.
En trouwens, als je mijn moeder vraagt naar Fox on the Run, dan zou het me niet verbazen als ze het zo kan meezingen. Zo vaak knalde dat nummer door ons huis. Hard, ja. Dat was geen enkel probleem.

Later luisterde ik ook de LP’s van Sweet. Bij mijn iets oudere vriend Johan, die woonde om de hoek, hoorde ik voor het eerst Sweet Fanny Adams. Zaten we achter in de kamer op de grond bij de Philips pick-up en draaiden we op vol volume de hele LP af. Het blijft een klassieker.
Desolation Boulevard, Give Us A Wink, Off The Record, ook goeie platen. Ik weet dat ik aan Level Headed moest wennen. Rustiger, poppier, experimenteler, alleen Love Is Lke Oxygen herinnerde nog een beetje aan de oude glamrocktijd. Maar het semi-akoestische Fountain is ook nu nog favoriet.

Mick Tucker is vijftien jaar geleden overleden aan leukemie. Ik heb hem één keer zien spelen, in 1988 tijdens een Goud van Oud-evenement van Veronica, waar Sweet optrad. Weliswaar waren Mick Tucker en gitarist Andy Scott de enige originele leden, maar het was een mooie belevenis. Best een spektakel. En mijn grote idool een keer in het echt gezien!
Andy Scott heb ik later nog wel eens geïnterviewd. Ook bijzonder, best leuk, maar een beetje norsige man, die wel op gang moest komen. Of ik trof hem op een verkeerd moment. In ieder geval deed die ontmoeting iets af aan de onbereikbare idolen-status die de mannen van Sweet vroeger voor mij hadden.

Maar Mick Tucker is dat altijd gebleven. Zo’n mytische jeugdheld, waarvan je je als kind niet kan voorstellen dat je hem ooit zou kunnen aanraken, ontmoeten of spreken.
Vandaag zou hij 70 jaar geworden zijn. Een oude man was hij geweest, zo onderhand. Maar voor mij blijft hij de stoere drummer, van wie de drumsound ook ruim 40 jaar na dato nog altijd fier overeind staat!

Heartbreak Today is één van mijn favoriete tracks van Sweet Fanny Adams. Een typische Sweet-song. Power, sterke melodieën, hoge backingvocals en een onverwachte funk-jam aan het eind. Ik heb me altijd afgevraagd of die jam nou echt bij het nummer hoort of dat het in de studio spontaan is ontstaan. Het is wel in ieder geval wel zo’n stuk waarin de relaxte, maar rake drumklappen en vooral die fijne sound van Mick Tucker heel goed tot zijn recht komen.
Op dat vemaledijde YouTube heeft iemand zowaar een soort van clipje bij dat nummer geknutseld. Met her en der van die oude beelden, waarvoor ik in spanning voor Toppop zat en die op mijn netvlies gebrand staan.
Leuk om weer te zien. Vooral ook om te horen.
Zeker op Mick’s…. eh… Mr. Tucker’s 70e geboortedag!