Het was me wat. Herman Brood kwam. Nederlands’ meest beruchte rock’n roller. Toen al. Het was maart 1981 en Brood ging met zijn Wild Romance optreden op een zondagmiddag in zaal Molenzicht. Een heel gebeuren voor een dorp waar hooguit soms een plaatselijke band optrad tijdens de jaarlijkse zwemvierdaagse.
Blackbury Accident was zo’n plaatselijke band. We timmerden al een jaar of twee aardig aan de weg in de regio, hadden een dikke maand eerder onze single Overdose Of Love uitgebracht en zodoende mochten wij die zondagmiddag openen voor Herman Brood.
In het voorprogramma van een beroemde band. Dat was ook wat!
Het Brummens Weekblad maakte er netjes melding van. Zoals dat in die tijd gebeurde. De krant had, als ik het me goed herinner, één correspondent cq redacteur: mijnheer Nauta. Een statige oude man, met vaak plechtig taalgebruik. Niets in het dorp ging voorbij zonder dat mijnheer Nauta aanwezig was en er mooi verslag van deed.
Ook vooraf schreef hij al een stukje over het komende concert. Over een band die garant staat voor een ‘puike swingende middag’; dat ‘puik’ had hij vast niet zelf verzonnen. En dat Blackburry Accident het voorprogramma zou verzorgen.
Bijna iedereen schreef onze bandnaam fout in die tijd. Zelfs mijnheer Nauta.
Het was niet de eerste keer dat we support act waren. Zo hadden we een half jaartje eerder in Eerbeek al geopend voor Diesel, de band van nederpopklassieker Sausalito summernight. Een om meerdere redenen gedenkwaardige avond, maar niet vanwege het leuke optreden. Een goed geluid was ons door de hoofdact toen namelijk niet gegund. Het was bar slecht zelfs.
Hoe anders was dat bij Herman Brood. Zijn geluidsmensen verleenden ons alle medewerking. Toen we eind van de ochtend in Molenzicht aankwamen, stond de backline van de Wild Romance al gesoundcheckt klaar. Wij mochten er voor opbouwen. Ik kreeg een flinke monitorbox links naast me.
Wat ik daarop wilde horen? Ik had geen idee eigenlijk. Was niet gewend om met een goeie monitor te spelen. Dus gaf de monitorman me als test eerst maar eens wat bassdrum over de monitor. Ik trapte m’n pedaal in en hoorde en voelde de power uit de speaker komen. Wauw! Dat was met recht een kick. Beetje snare erbij, basgitaar, zang, een spatje gitaar; ik was de koning te rijk met zo’n power naast me uit die ene speaker.
Wel geinig trouwens om te merken hoe dingen door de tijd veranderen. Tegenwoordig komen monitorjongens ook altijd netjes informeren wat ik over mijn monitor wil horen. “Doe maar niks”, zeg ik dan meestal. En ze kijken verbaasd. “Huh…. niks??” Maar onze band is op het podium zo in balans dat een harde drummonitor dat alleen maar verstoort. Hooguit op grotere podia een beetje basgitaar en kick. Meestal meer dan genoeg.
Maar op die zondagmiddag in het vroege voorjaar van 1981 kickte ik op die fijne monitor. We hadden een heerlijk optreden. Ons beste tot dan toe. Volle zaal, goeie respons, goed geluid. Zoiets. Ik weet het allemaal niet meer precies, maar herinner me vooral bij de hele band een soort euforie achteraf.
Die werd alleen maar versterkt toen we na een uurtje spelen terugkeerden naar het tot kleedkamer gebombardeerde zijkamertje van Molenzicht’s café. Wie zat daar? Herman met z’n drie bandleden. Nieuwe bandleden dat wel. De succesbezetting van Shpritsz en Cha Cha was vervangen door een geheel nieuwe Wild Romance. Maar dat deed weinig aan de opwinding af.
Zaten we daar ineens, moe maar zeer voldaan, aan eenzelfde tafel als Herman Brood en zijn band. Ik raakte in gesprek met drummer Anthony Del Monte Lyon. Een vriendelijke Hagenaar, maar vooral een hele fijne, steady rockdrummer. Later zou hij nog opduiken in bands als Personnel, De Steile Wand en De Raggende Manne. Vijf jaar geleden is Del Monte Lyon overleden. Ik schrok ervan toen ik het las.
Ik geloof niet dat ik die middag iets gezegd heb tegen gitarist David Hollestelle en bassist Wally Langdon. En al helemaal niet tegen Herman Brood zelf, die er wel was, maar eigenlijk ook weer niet. Hij maakte, zeg maar, geen enkel contact met de rest van de aanwezigen, daar in dat kleine zijkamertje van Molenzicht. Brood zat in zijn eigen kamertje.
Soortgelijks had ook mijnheer Nauta gemerkt. Naar verluidt was onze correspondent voorafgaand aan Brood’s optreden vol goede moed diens kleedkamer ingestapt om hem wat vragen te stellen. Hoe hij het nou vond om in ons mooie dorp op te treden? Dat soort dingen. Maar daar had Herman helemaal geen oren naar. Ik vermoed dat hij ook geen flauw benul had in welke dorp hij vandaag weer was terechtgekomen.
Dus mijnheer Nauta kreeg, zo hoorde ik later, geen enkel zinnig woord uit onze rock ’n rollheld en droop teleurgesteld, maar vooral geïrriteerd weer af. Begrijpelijk wel.
Herman Brood had geen beste beurt gemaakt bij de verslaggever, die dat vervolgens netjes, maar evenzeer vilein in zijn artikel opschreef.
‘Beter dan de heer Herman Brood, die buiten zijn optreden een volledig gemis aan educatie aan de dag legt’, zo lazen wij de woensdag erop in de nieuwe editie van ons weekblad.
Kort geleden, pakweg 37 jaar na dato, waren we met onze zoon op een prachtig mooi florerende en bruisende muziekopleiding in Utrecht. Genoemd naar die legendarische muzikant met dat volledige gebrek aan educatie.
De Herman Brood Academie.
Mijnheer Nauta had het niet zullen geloven.
