Het was, zeg maar, zo’n dag ‘die je wist dat zou komen’. Waar we met z’n allen lang naar toe hadden gewerkt en geleefd. Heel erg naar uitkeken, maar ook best spannend.
Weliswaar was het de vierde keer dat ik een concert organiseerde voor mijn drumleerlingen, maar voorgaande keren deed ik dat samen met vrienden Maartje en Frank van Muziek op Venhorst en hun zang- en gitaarleerlingen. En kon ik wat betreft de presentatie lekker op Maartje leunen. Die draait daar haar hand niet voor om.
Die eerste drie keer met echt heel veel plezier gedaan. Maar dit jaar wilde ik het anders. Een echt ‘drumconcert’ waar het vooral en allereerst om de drummers draait. Waar we drumsolo’s en drumduels kunnen doen, waar ik helemaal zelf de regie heb.
En…. wat ik dan dus ook zelf moet presenteren.
Stond ik daar afgelopen zondagmiddag op het podium van NR.2 in Vorden met een microfoon voor m’n snuffert. Ik kan me niet herinneren dat ik in de 38 jaar dat ik met bands op het podium sta ooit iets heb aangekondigd.
Ik sta trouwens helemaal niet, maar zit altijd op een podium. Lekker een beetje achteraan. Wat verscholen achter bekkens, trommels en meestal ook achter Gerrit, onze gitarist/zanger. Hoewel die op kleinere podia of in kroegen ook vaak naast me staat.
Drummers vinden dat fijn, beetje in de luwte hun ding doen. Althans, veel drummers. Niet Lars Ulrich of Mike Portnoy.
Maar ik vond dat ik het zelf moest doen, de aankondiging van mijn eigen drumconcert en van mijn eigen leerlingen. Alhoewel, ik had wel wat alternatieven in mijn hoofd, maar in mijn omgeving werd benadrukt dat die allemaal minder goed waren. Veel minder goed. Slecht zelfs. Want niemand toch die mijn eigen drummers beter kent dan ikzelf!?
Ja, daar had ik weinig zinnigs tegen in te brengen.
De zaterdagnacht ervoor, in de auto terug van een fijne Veldman Brothers-gig op een riviercruiser, had ik alle tijd om een goeie openingsspeech te bedenken. Maar ja. Als het moment die je wist dat zou komen eenmaal echt is aangebroken en je staat daar, dan is de hele speech ergens naar de grijze achtergrond verdwenen.
Dus ik heb inderdaad iets gezegd van welkom en over drummers die normaalgesproken het liefst een beetje achteraan op hun drumkruk zitten en we zijn begonnen. Lenny Kravitz’ Always On The Run had ik als opener gepland. Omdat Tije dat lekker drumt, de band het idem speelt en het gewoon direct een fijne binnenkomer is. En dat was het! Het ging goed, de sfeer zat er meteen goed in, daar in die warme, maar sfeervolle muziekruimte van NR.2. Het ijs was gebroken, de spanning van de middag en het presenteren was eraf.
Bij mij dan. Sommige drummers waren nog best nerveus, maar dat hoort erbij. En wat deden ze het goed. Allemaal! Sommige stegen zelfs boven zichzelf uit in hun liedjes of drumsolo’s. En oh ja, er ging ook wel eens wat fout. Ook in de band, toch allemaal muzikanten die wel wat gewend zijn. Maar zonder foutjes geen live-concert. Het hoort erbij. We zijn mensen, geen machines. En bovendien, in het publiek had toch bijna niemand het in de gaten. Zo gaat dat met foutjes.
We hadden het met z’n allen naar de zin. En dat was precies het doel van deze middag. Natuurlijk hebben we hard gewerkt en geoefend om een goed optreden neer te zetten. Maar ook en vooral ging het om de lol en het plezier van het spelen met een echte band. De sfeer rond een optreden. Op een mooi podium, voor een best groot publiek.
En dan met z’n allen op datzelfde het podium het drumconcert samen afsluiten met veel trommels, emmers en andere slaginstrumenten: We Will Rock You!
Veel leuke reacties gehad naderhand. Zelfs nog wat presentjes (de spekjes zijn al bijna op; het bier volgt zsm). Stan’s moeder appte dat Stan zondagmiddag het podiumvirus heeft opgelopen. Hem een beetje kennende raakt die het nooit meer kwijt. En Stan is vast niet de enige die is besmet.
Alleen dat al maakt het alle moeite waard!
